Han Haldor æ ein stakkarskrok,
Som æ fanga I eit garn
Han har ei kjæring so stor og brei
Dæ'æ ho som styre der I gard'n
Og nåare dei sko ut på bytur I lag,
So går'n lite lenger bak.
For han heng I ein tråd som du ikkji kan sjå
Og svara ja og dilta på.
Han æ veik og tunn og har spinkel røyst.
Ein skugge av ein mann,
Som finn seg I å bli hardt kommandert.
Ho æ grov, han æ grann.
Ho sigji: Der ska skåpet stå,
So gjere'n som ho vil
For han heng I ein tråd som du ikkji kan sjå.
Og svara ja og dilta på.
Ja makt æ ei kraft som treng menig og befal.
Ein som dreg I trå'n,
Ein som sprella på'n,
Æ maktas gamle mal,
Me sprelle alle litt ilag.
Makta bryr seg med alle ting på jord,
Og styrer kven som vinn.
Den strekkjer tråd ifrå vest og til aust,
Som eit edderkoppspinn,
Og tjorar fast med knut og kast
Ein stakkars stortingsmann,
So han heng I ein tråd som du ikkji kan sjå.
Og svara ja og dilta på.
9. Den finast eg veit.
Aslag Haugen, Arne Moslåtten, Lars Håvard Haugen.
Dæ æ jaddi me rart koss det kan gå te.
Tenk at du gåare I lag med meg.
Og om det blæs kalt, æ eg varm og heit,
For du æ den finast eg veit.
I granskande skin frå ei gatelykt,
Æ 'kji alt like trygt.
Og spøare du meg no, bi eg heilt I beit:
Koffåare den finast eg veit?
Men nåare dyna varmar kring oss båe to
I'mørke natta,
Ska eg kviske I øyra ditt og svara på
Koffåare du æ den finast eg veit.
Kor eg henta alt motet frå
Kan 'kji eg forstå.
Men ein ting veit eg klart og greit:
At du æ den finast eg veit.
Nei, at eg skulde ha slik tur, det æ 'kji te å tru!
Nåare alt va slutt, og eg skull gå, ved døra der stod du!
