Seo mo mhallacht ar na mná,
S iad a mhearaigh mé gus rinne mo chrá,
Thit mé I dtú s mo shaoil I ngrá le spé irbhe, an á lainn ó g
Is mheall sí lena glorthaí mé.
S í bhí sochmaí laghach gan bhró id,
S í ba mheallachaí s ba mhilse pó g,
Bhí sé cró iú il greannmhar có ir s ní bré ag a bhfuil mé rá,
Gur mheall sí lena glorthaí mé.
Shí l mé nach raibh duine bocht ar mo dhream,
Nach raibh sa tsaol seo ach spó rt is greann,
Ach faraoir tá mé fá gtha anois go fann, modhobhrá n bhoct liom fé in,
Ó mheall sí lena glorthaí mé.
Is iomaí oiche fhada fhuar,
A chaith mé suirí leithe chois na gcruach,
Is a teacht na bhaile arí s gan ghruaim le bodhrá nacht a lae,
Nuair a mheall sí lena glorthaí mé.
Thó g sí a seotlaí I bhfad ar shiú l,
Is dfhá g sí mise a sileadh na sul,
Nar chuma liom dá mbí nn a dú il, lena feicé ail arí s ní os mó,
Och, mheall sí lena glorthaí mé.
Nach doiligh domhsa theacht frí d a tsaol,
O deá laigh an ainnir ú d a chrá igh mo chroí,
Is dfhá g sí mise lag gan bhrí o mo chaitheamh s o mo chloí,
Ó mheall sí lena glorthaí mé.
Ach dá bhfá ighinn-sa an saol seo ar mo mhian,
Scé al cinnte go mbeimis ó g a choí ch,
Nó chuirfin-se lá mh na cloige arí s
Go dtí an t-am arbh fhiú bheith beo
Nuair a mheall sí lena glorthaí mé.
